Świerk kłujący Białobok jest wyjątkowym drzewkiem iglastym charakteryzujący się bogatymi walorami dekoracyjnymi. Wiosną kiedy to przyrastają młode pędy naszym oczom ukazują się nie zielone jak zwykle, lecz pędy o mleczno-białych igłach. Pędy są niezwykle wyraziste gdyż dosyć mocno odznaczają się na ciemno zielonym kolorze starszych igieł. Świerk kłujący Białobok jest polska odmianą, którą w latach 30 tych zeszłego wieku odnalazł w Lublinie Jan Białobok między innymi kierownik Państwowego Instytutu Naukowego Gospodarstwa Wiejskiego w Puławach. Trzeba przyznać, że zbieżność nazwiska z barwą odnalezionego iglaka jest także intrygująca i niesamowita. Pierwszy raz odmiana ta doczekała się publikacji we Wiadomościach Botanicznych w 1994 roku, której twórcami byli panowie J. Dolatowski i J. Oleksyn oraz A. Boratyński. Odmianę tę wprowadzono do uprawy w arboretum w Kórniku.
Picea pungens Białobok w młodym wieku zwykle przybiera formę kulistą bez żadnego przewodnika. W latach późniejszych wytwarza jednak przewodnik, aby przybrać formę szerokiego stożka. Jego roczny przyrost to zaledwie 5-10 cm. Stożek ten ma zwykle asymetryczny pokrój przypominający klasyczna choinkę. Przyczyną takiej a nie innej formy jest skłonność iglaka do wytworzenia kilku przewodników. Z tego też powodu w początkowych latach przybiera on bardziej formę rozłożystego krzewu niż drzewa. W wieku około 10 lat osiąga zaledwie 2 metry wysokości. Pędy Białoboka są krótkie, sztywne i zarazem ułożone poziomo. Kiedy już liście ujednolicą swój srebrzystoniebieski kolor osiągają zwykle 1-3 centymetry długości. Igły ułożone są na pędzie promieniście i trzeba tu zaznaczyć, że są ponad to bardzo kłujące. Innymi charakterystycznymi cechami świerka są bez wątpienia: brak zawiązywanych szyszek oraz to, że nie traci on ugałęzienia wraz z upływającym czasem. Ma to wielkie znaczenie gdyż dolne gałęzie często są tracone przez drzewa i nie wyglądają tak estetycznie. W przypadku Białoboka możemy o tym zapomnieć i z tego też powodu idealnie nadaje się on na drzewko wolno stojące tak zwany soliter. Pięknie wówczas wygląda na świeżo skoszonym trawniku.
Ten jakże zjawiskowy wiosną iglak preferuje głównie stanowiska nasłonecznione. Jeśli zasadzimy go w miejscu zacienionym to po pierwsze nie wybarwi się tak doskonale i zarazem nie będzie tak gęsto rósł. Jeśli chodzi o podłoże to preferuje on żyzne, wilgotne i dobrze przepuszczalne lekko kwaśne gleby. Odmiana odporna na mróz oraz wszelkie szkodniki. Świerk kłujący Białobok należy do niewielu iglaków, które z powodzeniem można sadzić w miejscach gdzie bardziej zanieczyszczone jest powietrze. Iglak ten Doskonale nadaje się do małych ogrodów przydomowych, na rabaty z innymi roślinami oraz wrzosowiska. Myślę, że doskonale by się Białobok prezentował w sąsiedztwie świerka Rydala, iglaka posiadającego z kolei czerwone przyrosty. Istne biało czerwone kolory w naszym ogrodzie. Biosna
Świerk kłujący Białobok (łac. Picea pungens Białobok)
