Świerk serbski Peve Tijn to jedna z bardziej charakterystycznych czarcich mioteł. Najważniejszą z tych cech jest kolorystyka tego świerka. Zdecydowanie przeważającym kolorem w całej bryle jest kolor żółty, ponadto można zaobserwować także kolor srebrny, niebieski, jasno i ciemno zielony. Jeśli drzewko posadzone jest na odpowiedniej glebie i na odpowiednim stanowisku wówczas kolor żółty przeobrażą się w złoty, a nawet lekko pomarańczowy. Naprawdę jest to bardzo barwna odmiana. Jedynie wiosną gdy wyrastają nowe zielone pędy na jakiś miesiąc traci swój walor kolorystyczny.
W kilku pierwszych latach istnienia Peve Tijn przybiera formę kulistą. W latach późniejszych potrafi wyprowadzić jeden lub kilka wierzchołków przeobrażając swoją formę w kształt niskiego nieregularnego stożka oczywiście bardzo mocno zagęszczonego przez wielość łodyg, a tym samym dużą ilość grubych igieł. Po około 10 latach bytności w ogrodzie jego wysokość to zaledwie 60 cm przy 70 cm szerokości. Zaleca się też skracanie tychże wierzchołków, aby zachować w dalszym ciągu pokrój kulisty zwłaszcza jeśli iglak zaszczepiony jest na wyższym pniu. Ta praktyka pozwala też lepiej wyeksponować jego piękno. Iglaki ozdobne o żółtych igłach są bardziej narażone na zbyt mocne działające na nie słońce, które w efekcie przypala igły spowalniając prawidłowy rozwój drzewka. Może to być dużym problemem jeśli chcemy zachować oczekiwany pokrój iglaka. Problem praktycznie znika gdy drzewko jest trochę starsze. Tak jak w całej przyrodzie podobnie jest z iglakami, które będąc jeszcze młodymi drzewkami są z natury mniej odporne na wszelkie niedogodności. Należy tu zaznaczyć, że świerk serbski Peve Tijn to całkowicie mrozoodporna odmiana poza wiosennymi przymrozkami. Długość tych wielobarwnych i grubych igieł nie przekracza zazwyczaj jednego centymetra. Oplatają one szczelnie pień dzięki czemu w efekcie widzimy jedynie kolorową igłę. Iglak jest dość nietolerancyjny w stosunku do nadmiernych zanieczyszczeń miejskich.
Picea omorika Peve Tijn został wynaleziony jako czarcia miotła na innej znanej już szkółkarzom odmianie, a mianowicie na świerku serbskim Nana. Miało to miejsce już stosunkowo dawno bo w 1986 roku w holenderskiej szkółce Vergeldt. Zalecanym miejscem w naszym ogrodzie dla tej odmiany jest stanowisko słoneczne z umiarkowanie żyzną, wilgotną i dobrze zdrenowaną ziemią. Z racji swoich niewielkich rozmiarów odmiana polecana jest na skalniaki lub wrzosowiska. Pięknie wygląda również w dużych donicach na tarasie lub balkonie. Z racji swojej barwy idealnie prezentuje się na tle lub w sąsiedztwie dużo ciemniejszych odmian jak na przykład świerk pospolity Rydal.
Świerk serbski Peve Tijn (łac. Picea omorika Peve Tijn)
